Not so long ago

Loslaten
en er komt ruimte
herinneringen dwarrelen binnen

Gewaar worden
samen met mezelf

Ik hoef slechts de deur open te doen

We talked, forgot about what. Than suddenly we left the room, not our bodies, but our souls. It could have been a minute or so, but it seemed endlessly.
Like we were entering infinite space, completely lost, gazing, floating, together in thin air. I like to thank you for that.

So long ago, unfinished business. The dream persist.

There’s a woman sitting in a rattan chair in a otherwise empty room.
With her back to me.
I dreamt it over and over. Everytime the door opened a bit wider.
One night I woke up, she’d turned her face to me.
And quess what? It happened to be me.

Er huist een zuil in mij, stevig in mijn romp.

In het midden van mijn voetzolen zit een cirkelvormige opening,
waardoor aarde energie naar binnen stroomt,
langs de binnenkant van mijn benen, opwaarts naar het perineum.
Via mijn ruggengraat, langs de buitenzijde van mijn armen naar mijn pinken.
En terug door mijn keel naar het kruintje op mijn hoofd naar buiten.

Weldadig.

In de zuil druppelt bloed van een hart, geen verdriet,
maar pure liefde. Zo sta ik voor het leven, met mijn vinger op de bel.

Ik adem aarde,
de regen tikt.
‘Je ruikt naar tuin’, zegt hij.

Wil je wachten?

Het beest in mij woekert
ik kijk en luister naar het duistere.
En in hete golven ontlaadt de angst.

Het is warm onder mijn voeten,
langs mijn rug.
Stevig in het zadel,
kijk papa met losse handen.
Wieg ik het kind in mij.

Het is tijd, tijd om te stoppen met zoeken.
Het antwoord is er al, in mij.

De weg naar buiten ken ik,
de weg naar binnen brengt licht.

Vleugels spreiden,
hemelcontact.
Zachte versmelting.

Als er liefde is, is er geen angst.
Het doel ligt in mij, in mijn hart,
ik kan de richting voelen,
welkom thuis.

Nee ik wil geen relatie
Ja ik wil liefde

Kan ik liefde zijn?

Mijn hand glijdt over de dingen om mij heen.
De liefde uit mijn vingers proef je in mijn eten,
voel je op je huid, toveren in mijn tuin ikebana,
tekenen prachtstukjes, dansen in het maanlicht,
mijn stem daalt in de meditatie.

Ik wil mijn leven terug zei ik
en ik liep weg.

Waar hield ik op met kunst maken?
Het heeft niets met jou te maken.
Ik loop altijd weg van mezelf.

Er is geen ontkomen meer
Ik omarm de stilte, de verveling
en ik leef.

Kan ik liefde zijn?

it is clear
maybe I only fear
my own critical judgement

and as I sit solid centered
with my arms high in the sky

for the first time since months
I feel connected again

only because I touched your hand and head
with my heart without thinking

what I really want to say is
I am free and that freedom is overwhelming

for the first time in my life  I really listen to that inner voice
be who you are, as if you are the only person in the whole world
love who you are, and live your life without hesitation

Laten we de handen ineenslaan en samen werken aan een betere wereld. Mijn knieën willen nog niet, maar mijn ruggengraat wel. Ik had de meest mooie visualisatie op het strand vanmiddag,  engelenvleugels groeiden uit mijn schouderbladen, het licht is in mij, als dat geen moment van verlichting is? En iedereen kan me voor idioot uitmaken, maar ik zag ze en voelde ze en dacht alleen maar universele liefde en een klein kindje rende naar me toe en spatte me nat en zijn vader zei sorry en ik dacht lekker, nat.

Op mijn e-mail berichten van een datingsite, wil ik dit? Nee, ik wil een man tegen komen in mijn leven als het tijd is, als er ruimte is, als we tot elkaar aangetrokken worden. Daar wil ik best wel moeite voor doen, op plekken komen, naar feestjes gaan en mijn ogen open houden. Ik wil iemand zien bewegen, praten met anderen, ruiken, horen, zien eten, in mijn omgeving voelen. Ik weet wat ik wil. Het was dichtbij, haha, hij was dichtbij, we komen elkaar steeds weer tegen. En daar blijft het bij. Als hij weg is ebt het gevoel weer weg. Kan ik volgende keer misschien iets meer laten weten hoeveel ik voor hem voel?