Een bosbad in de Horsten, een park bij Wassenaar. Ik liep mee om te ervaren hoe iemand dat begeleidt. Vertragen van je pas, traag, trager, traagst. Het bos bedanken voor het betreden en aanwezig zijn. De bescherming en veiligheid voelen van het bos.
Een wandeling in stilte met stopmomenten voor een meditatie over de lente, al je zintuigen openen, verbinding met jouw boom, een aandachtsmoment, diep luisteren om te zien wat de natuur je kan vertellen. Thee uit het bos drinken en delen.
Ik kreeg het koud, wilde springen en rennen, maar bleef braaf, volgende keer luister ik naar mijn kind en klim in een boom of ga verstoppertje spelen onder de bladeren.
Bosbadderen doe ik al een paar keer per week. Stilstaan en luisteren, voelen, ruiken, proeven en zien buiten in de natuur. Een boom omhelzen en ruiken aan de stam, mijn oor te luisteren leggen. Met blote voeten in het mos en door de bomen slenteren. Naar de lucht kijken en de eerste mugjes zien bewegen in een pril voorjaarszonnetje. De zwiepende hoge bomen in de felle wind en krijsende kraaien boven mij. Een braakbal, veren en botjes. Hertenpootjes en omgeploegd aarde, zwijnen bedrijvigheid.
Mijn bosbad zal anders zijn, daarvoor zijn we mens in verschillende vormen en kleuren. Ik zal misschien zingen en dansen als een elfje. Mijn voeten in de grond poten en meedeinen op de wind als een eenzame stam, die zich gesteund weet door de stille toeschouwers, diepe wortels van onzichtbare verbinding.
Maar ik zal ook mijn oor te luisteren leggen om de sapstroom van de lente te horen. Ik stond bij een enorme beuk en de tranen sprongen in mijn ogen. Pas toen ik afscheid nam zag ik de donkere streep over de bast. Een huilende boom. Ik raap een klein stukje bast van de bosbodem en warm mijn vingers aan de hete thee. Het is een begin.
20-02-2023