Het is weer voorjaar en het is weer stressen. Waarom willen vrouwen zich altijd ontwikkelen en waarom snappen mannen daar niets van. Het is toch goed zo, roept hij, wat wil je dan? Tja wisten we het maar, dan zagen we de bui van verre aankomen en konden daarop anticiperen. Nu wordt de jeuk ondraaglijk en gaan we zoeken en graven en ongemakkelijk doen. Houd ik nog genoeg van jou, welke ruis heeft de stroom van liefde doen verdwijnen. Houd me vast, roept het van binnen. Raak me niet aan, schreeuwt het lijf al een tijd en dat lijdt tot afwijzing, niet vrijen, weglopen. Gekke contradictie. Ik zoek naar de oorzaak maar er is een hele wirwar van gedachten en gevoelens die alleen maar in de weg zitten. Maar praten helpt wel, al het opgekropte ongenoegen moet er nog een keer uit. Hoor je me wel, begrijp je me wel?
Begrijpen we elkaar? Communiceren we wel helder. Als we samen leven wil ik ook iets wezenlijks delen. Ik had een droom. Ik wilde graag een man en een kind en dat heb ik op jou geprojecteerd en ik hoorde wel dat je geen kinderen wilde, in de douche in Tenerife maar toen was ik even Oostindisch doof en toen ik een paar maanden later, hoera, zwanger werd, stortte mijn wereld in, omdat jij geschrokken in elkaar schrompelde. Jouw heftige nee, deed mij vervolgens verschrompelen. De echo was niet hoopvol, maar ik ontkende hardnekkig de realiteit, nee, geen kindje, kon ik niet accepteren. Tot het bloed, de kramp, het ziekenhuis me meezoog in nog meer ontkenning van mijn gevoelens en wensen. Tja en dan gaat mijn vader dood en mag ik opeens wel rouwen want dit is tastbaar, een klompje cellen niet. En toen waren de tranen dubbel en de pijn heviger en de angst confronterender dan ooit.
Geen vader meer die mijn baby ooit in zijn armen kan houden, geen vader meer die ik kan laten zien: kijk pappie met losse handen, geen vader meer die ik een arm kan geven en zeggen het komt wel goed pa, al weet je dat het onzin is maar het verzacht toch, nee lieve papa je bent er niet meer en alles wat ik niet heb kunnen delen zal ik ook nooit meer met je kunnen doen.
Ben ik nu te oud om nog zwanger te worden, straf ik mezelf door niet te vrijen, blijf ik tobben met mijn twijfel, welles, nietes en alle shit. Is het mijn ding of toch de relatie? Ben ik beter af alleen? Wat kan een mens zichzelf gek maken met onmogelijke vragen.
Waarom is liefhebben zo moeilijk? Maar je bent te leuk om te laten lopen, je bent lief voor mij en jouw gebruiksaanwijzing wil ik wel leren. Want we praten over van alles en er is een gemene deler. Dus laat ik duidelijk zijn in wat ik wil. Waar mijn grens is en mijn eigen ruimte inrichten die ik kennelijk zo nodig heb. Laat ik duidelijk zijn in bed wat ik wel en niet lekker vind en initiatief nemen. Als dat voldoende is om me ontspannen naast je te voelen is het goed.